Oeganda - Beste Wildlife Ervaring OOIT

december

2018

We laten de rugzak van onze rug glijden. Wandelstokken blijven ook bij de stapel tassen achter, die associëren ze helaas met stropers. De hoofdranger gaat voorop. Ik mag hem direct volgen. Voorzichtig stap ik over de schuine helling, duw grote groene bladeren opzij.

Eerste indruk van de silverback

Gekraak en geschuifel op enkele meters afstand verraden hun aanwezigheid. De dichte begroeiing werkt als een kamerscherm. Je ziet schimmen, meer niet. Tot ineens een enorme silverback opdoemt tussen de bladeren. Hij versnelt, recht onze richting uit. Ik weet dat het op een lopen zetten het slechtste is wat ik nu kan doen, en toch moet ik de neiging onderdrukken. Gelukkig komt hij een meter of drie van mij en de ranger plots tot stilstand. Met een snauw laat hij zijn tanden zien. De ranger recht zijn rug, geen seconde twijfel te bespeuren bij die man. En inderdaad, de grote grijsaard kiest een comfortabele plek om zich tegoed te doen aan de bloeiende bloemen in de struiken, als een kat die zich na een mislukte snoekduik op een koolmees ineens begint te wassen. Tot zover mijn eerste ontmoeting met een berggorilla.
De rangers wijten zijn ochtendhumeur aan de blackback in de familie, die zich iets te prominent had opgesteld. En wat doe je dan? Precies. Uitvallen naar de eerste de beste die je pad kruist. Toch ben ik nooit echt bang geweest, want de rangers die ons begeleiden op deze gorillatracking weten heel goed wat ze doen, hoe de karakters zijn en waar ze rekening mee moeten houden. Ze praten over de leden van de familie alsof het hun eigen zijn.

Vier gorillababy’s

In het uur dat volgt heb ik zoveel beelden op mijn netvlies gebrand (tip: probeer niet alleen maar foto’s te nemen, kijk ook gewoon naar ze) die er hopelijk nooit meer afgaan. Ik heb safari’s gedaan in Kenia, Tanzania, Botswana, Zuid-Afrika, Namibië en Zambia, en ik kan durf te beweren dat dit mijn beste wildlife-ervaring ooit is. Punt. Nooit eerder voelde ik tranen in mijn ogen prikken bij het bekijken van een familie wilde dieren. Je voelt dat ze jouw bekijken net zoals wij hen. En laten je toe in hun omgeving. Vier gorillababy’s slingeren van tak naar tak, maken koprollen in de struiken over de helling naar beneden, dopen hun vacht in het beekje om daarna het vocht op te zuigen, peuteren in hun neus en kijken je met een zucht van verveling aan met die grote, bruine ogen die op die korte leventje al zoveel kracht uitstralen.

Géén Animal interaction

Even voor de goede orde, deze familie is alleen gewend aan de aanwezigheid van mensen. Ze worden niet gevoerd, en er is ook geen menselijke inmenging als dieren ziek of gewond zijn. Wel worden ze, omdat ze gewend zijn aan mensen elke dag getrackt door rangers. Bijkomstig voordeel wat ervoor zorgt dat het minder aantrekkelijk is voor stropers. Gorilla’s aaien, selfies maken en dat soort fratsen is nooit aan de orde, gelukkig maar. Animal interaction staat niet op de agenda van Sur La Iri.

Beste wildlife-ervaring OOIT

Ik heb inmiddels mijn camera op mijn rug geslingerd, genoeg door de lens gekeken. Ik positioneer me tegen een omgevallen boomstam, kan er comfortabel tegenaan leunen. Nog tien minuten, waarschuwt de hoofdranger ons fluisterend voor het naderende afscheid. Op zo’n vijf meter van mij vandaag staat een blackback, op gepaste afstand van de familie. Leunend op zijn knokkels, zijn beurt afwachtend om het hoofd van de familie te mogen zijn. Minutenlang kan ik dat krachtige postuur bekijken. Hoe hij afwacht in de schaduw van zijn grotere broer. Onze blikken kruisen elkaar even. Alsof het afgesproken werk is, begint de totale familie tegelijkertijd hun nestjes klaar te maken voor het einde-van-de-ochtend dutje. Moeders grijpen hun kinderen vast, trekken ze naar zich toe en wiegen de energieke bolletjes in slaap. De silverback ligt al op zijn zij, in het midden van de groep. De blackback besluit dat het genoeg is geweest en draait zich om en nestelt zich in een kom van helgroene bladeren. Ik werp nog een laatste blik achterom en zie de blackback naar de lucht boven hem turen, en zijn adem langs zijn lippen persen. Zijn tijd komt nog wel.

En ik, ik kom nog eens terug.